Sukces to podróż, a nie miejsce przeznaczenia...

Powyższe słowa, umieszczone przez wiele lat na bannerze reklamowym Tarnowskiej Agencji Rozwoju Regionalnego na skrzyżowaniu ulic Słonecznej i Starodąbrowskiej, przykuwały moją uwagę od najmłodszych lat. Często mijając ten banner, spoglądałem na hasło i próbowałem zrozumieć jego sens. Bo jakim sukcesem jest podróż bez osiągnięcia celu? A jeżeli w tej podroży się zgubię, pomylę drogę, albo umrę z wycieńczenia, no to jaki w tym sukces? I rzeczywiście, w oderwaniu od wiary, sama podróż bez celu nie ma sensu. Jednak kilka dni temu natrafiłem na genialny wykład pana Franka Cottrell'a Boyce'a- pisarza, autora scenariusza do filmu "Millions" (jeżeli ktoś jeszcze nie widział to trzeba koniecznie zobaczyć), wykład poświęcony bł. Kardynałowi Janowi Henrykowi Newmanowi. Pan Boyce zastanawia się, jaki patronat można przypisać bł. Newmanowi i konkluduje, że bł. Jan Henryk powinien być patronem wszystkich, którzy zaczynają jakieś wielkie wizjonerskie dzieła, nie wiedząc dokąd ich to zaprowadzi, np. (tu wymienia Boyce) rodziców, kucharzy, nauczycieli, pisarzy i innych, pokazując, że ich sukces nie polega na osiągnięciu ostatecznego celu, ale na drodze jaką przechodzą próbując go osiągnąć. Powołuje się również na słowa św. Augustyna: "Żyć - oznacza zmieniać się, a być doskonałym - to zmieniać się często". I wreszcie genialne umieszczenie w tym samego Boga. Słowami Kardynała Newmana brzmi to następująco: "Bóg stworzył mnie abym wykonał dla niego konkretne zadanie. Powierzył mi pewną pracę, której nie powierzył nikomu innemu. Mam swoją misję. Mogę jej nigdy w ciągu tego życia nie zrozumieć, ale zostanie mi ona wyjaśniona w życiu przyszłym..." Sukces to podróż w całkowitym zaufaniu, że to Bóg mnie prowadzi, nawet w wątpliwościach i niewiedzy, a nie znajomość celu, która może poprzez pychę wynikającą z tej wiedzy skutecznie wstrzymać jakiekolwiek działania człowieka i sprawić, że zamiast rozwoju pojawi się regres. A co to ma wspólnego ze spowiedzią? Otóż często myślimy wyłącznie w nastawieniu na cel. Chcemy osiągnąć jakąś doskonałość, albo pozbyć się jakiegoś grzechu, czy słabości. Robimy wiele, żeby się to w końcu stało, a jeżeli się nie uda złościmy się, bo znowu nie wyszło. Cel nie został osiągnięty. Porażka, dramat, rozpacz, obrażanie się na siebie, innych i Boga. Ale stop! Złam się przed Panem, ugnij przed nim kolana, skoncentruj się na dobrym rachunku sumienia i zobacz drogę, którą przeszedłeś/przeszłaś. Wróć krok po kroku, przyglądnij się szczegółom, które minąłeś/minęłaś niepostrzeżenie. I zobacz ile Bóg Ci przez tę drogę powiedział, o ile jesteś bogatszy/bogatsza. Zobacz, że wszystko to, co już minęło mówi do Ciebie jak żyć by było inaczej, jak się zmieniać, by być doskonałym. Patrz uważnie, bo w historii Twojego życia, Bóg mówi do Ciebie kim chce abyś był/była. On od łona matki Cię zna, znał Cię zanim powstałeś/powstałaś, i codziennie towarzyszy Twojej drodze. Bo wie, że "starczy promyczek dla jednego kroku...".