Belką w oko brata.

Blog nie umarł, tylko skryba niesystematyczny :) Rozpoczynam zatem zapowiedziany przed tygodniem cykl. Przedmiotem rozważań mają być Przykazania Kościelne.

Na drodze postępujących duchowo staje nieraz trudna przeszkoda. Jest nią ochota do patrzenia na innych nieco z góry. Skoro ja postąpiłem o krok w życiu duchowym, to ten, tamten, tamta i jeszcze ta... powinni...

Takie (nie)ewangeliczne szukanie drzazgi w oczach innych. Rozwiązanie powyższej tendencji jest proste, choć wymagające. Trzeba sobie najpierw uświadomić, że w pierwszej kolejności, właśnie ja - ten któremu wydaje się, iż wzniósł się na jakiś wyższy poziom duchowy, wciąż mam niewypłukaną przez łzy belkę w oku. Belkę pychy i egoizmu i miłości własnej. Trzeba więc natychmiastowej reakcji: uderzenie w napompowany intelekt, który mówi mi: "jesteś wspaniały"!

Niestety obawa przed uszkodzeniem samego siebie jest wielka. Zamiast więc trzasnąć kłodą w swój rozumek, używamy belki rozmiarów podkładu kolejowego, by wykosić wszystkich naokoło. Zadziwiające ile wtedy mamy siły.

Po co piszę o drzazdze i belce? Jaki to ma związek z Przykazaniami Kościelnymi?

Często gdy rozpoczynam rozmowę o kościelnym prawie zdarza się, że jest ono negowane. I to chyba najmocniej ze wszystkich nakazów, czy zakazów jakie dotyczą ludzi religijnych, wierzących katolików. Często zastanawiam się gdzie jest problem?

Jedna z odpowiedzi idzie po linii: Skoro negowane są Boże Przykazania, to dlaczego inaczej ma być w przypadku kościelnych.

Ale wydaje mi się, że taka argumentacja, to jeszcze nie wszystko. Problem tkwi w belce...

Dlaczego ktoś ma mi dyktować jakiekolwiek zasady? Co takiego Kościół wie lepiej ode mnie, że wtrąca się w moje życie? I tu sypią się przykłady już nie drzazg, tylko belek, którymi na prawo i lewo okładany jest Kościół. Nie chcę robić z nikogo męczennika. Tak po prostu czasami bywa.

Jeżeli jednak czytając ten wpis budzą się w Tobie podobne wątpliwości, warto zdiagnozować przyczynę problemu. Inaczej bardzo trudno będzie nam rozważać przykazania, nałożone przecież przez ten Kościół.

A zatem mamy do naszego rachunku sumienia pierwsze istotne pytanie - hasło: "Ja i mój egoizm - miłość własna." A nawet jeszcze nie przytoczyliśmy żadnego z 5 Przykazań Kościelnych.

Na szczęście jest to pytanie uniwersalne, które rozpoczyna pewnie każdy Twój rachunek sumienia. W dodatku niezbyt odkrywcze. :)

Ale mamy w tym poście jeszcze drugie, nie mniej ważne pytanie - hasło: "Moja wiara w Kościół." Czy wierzę, że instytucja, do której należę jest dziełem Jezusa w Duchu Świętym? Że nadal nim jest, aktualnie i jako taka, chociaż grzeszna, dokonuje autentycznej interpretacji słowa Bożego?

I jeszcze trzecie pytanie - hasło: "Czy wierzę Kościołowi?" Tzn. czy wierzę, że Jezus w Duchu Świętym działa w Kościele, a więc mówi do mnie? Czy wierzę, że nie są to słowa wyłącznie ludzkie, ale o znaczeniu Bożym dla mnie?

Dużo nam się pytań zrobiło. Ale chyba każdy czytający dostrzega, że wszystkie sprowadzają się do zasadniczej kwestii: Czy pozwalam działać w moim życiu Bogu? Inaczej będziemy miotać belkami na prawo i lewo po oczach nawet tych, których... kochamy!