Austriackie gadanie

W czasie wizyt kolędowych w jednym z domów zauważyłem na ścianie ciekawy tryptyk. Obraz na którym w centrum wymalowano Wincentego Witosa, po lewej Jakuba Bojkę, a po prawej jakąś bliżej nie znaną mi postać mężczyzny.

Domyśliłem się, że mam do czynienia z portretem działaczy ruchu ludowego. Jak się okazało postać po prawej to poseł do Sejmu w Wiedniu. Ale ten wpis nie będzie ani o ruchu ludowym, ani o ostatnich wyborach, ani też o wyższości Galicji nad innymi zaborami :).

Tym razem słów kilka o "Austriackim gadaniu", które poza złośliwym określeniem debat prowadzonych w Wiedeńskim Parlamencie w okresie autonomii galicyjskiej, na stałe zadomowiło się w naszym języku, jako określenie dyrdymałów, imponderabiliów i innych małoważnych opinii.

Po pierwsze prośba do czytelników, a raczej do komentatorów tego bloga.

Staram się umieszczać większość Państwa komentarzy, pozytywnych i negatywnych. Ale bardzo proszę. Niech one będą na temat spowiedzi, albo poruszanego we wpisie problemu. Ten blog nie jest forum dyskusyjnym przy herbatce, czy kawie! Od dziś nie będę publikował komentarzy trącących "austriackim gadaniem." Tak wiem. CENZURA!

Po drugie. Przede wszystkim pragnę pisać o spowiedzi - tym cudownym doświadczeniu, w którym Bóg nieustannie mnie dotyka, zarówno kiedy sam się spowiadam, jak i gdy siadam w konfesjonale by nieudolnie stawać się narzędziem w jego rękach.

Dziś zatem pozwól, że przez chwilę zajmiemy się trudnościami związanymi z szczegółowością spowiedzi. Ostatnio pewna rozmowa naprowadziła mnie właśnie na ten trop. Uprzedzam wszystkich skrupulatów, ten wpis od tego momentu nie jest dla Was!

A teraz do pozostałych.

Często zdarza się, że przygotowując rachunek sumienia zadajemy sobie dziesiątki pytań umieszczonych w modlitewniku, próbując jak najszybciej przebrnąć przez gąszcz bardziej lub mniej pasujących do naszego aktualnego stanu zagadnień. Oczywiście są i tacy, którzy nie czytają żadnych tego typu pomocy i jakoś sobie radzą przeglądając sumienie według innego schematu.

A potem w duszy rozpoczyna się pewien dylemat. Brzmi on nie mniej ni więcej jak: "ile o danym grzechu powiedzieć?" Rozwiązań jest wiele. Chyba wszyscy to wiemy. 

Najwięcej problemów sprawiają grzechy kłopotliwe, na różny sposób zawstydzające (chociaż każdy grzech zawstydza, to jednak wrażliwość poszczególnych osób jest różna i różnie przekładają się akcenty).

Co wtedy robimy z takimi trudniejszymi sprawami? 

"Austriackie gadanie!" - Powiedzieć tak, żeby nie mówić. Albo powiedzieć tak, jakby to było nic ważnego. I wydaje mi się, że jest to jeden z najniebezpieczniejszych sposobów na złą spowiedź. Próbując obronić swoją twarz, budujesz wtedy wokół własnej duszy, wokół swojego serca taki mur nie do przebicia. Z jednej strony chcesz Bożej łaski i przebaczenia, ale z drugiej zostawiasz w sobie pewien korzeń grzechu. Taki niby zdechły, ale jednak kiełek zła na przyszłość.

Oczywiście zadasz pytanie, lub oburzysz się: "To co, mam ze szczegółami opisywać wszystko księdzu? A co on taki ciekawski? Nigdy!"

Nie chodzi mi o zaspokojenie ciekawości księdza. Przyznam, że w wielu sytuacjach dla spowiednika to też nie jest łatwe. Chodzi mi o to, żebyś robiąc rachunek sumienia zastanowił/a się nad okolicznościami. Tak na poważnie. A wszystko po to, by również te okoliczności przedstawić Jezusowi i Jemu powierzyć.

Często zdarza się, że przecież od nich tak wiele zależało. Od nich wszystko się zaczęło, albo coś jeszcze się pogorszyło. Zdaję sobie sprawę, że trochę kręcę się w koło, ponieważ  był już wpis poświęcony rachunkowi sumienia i konieczności określania ilości i okoliczności grzechów ciężkich. Dzisiaj jednak chciałbym Cię zachęcić do podobnego zastanawiania się nad sprawami może mniej ważnymi, ale jednak budującymi całość naszego życia. 

Na przykład takie proste i częste: zaniedbania modlitwy, mają swoją otoczkę, którą jest Twój styl życia, Twoje hierarchia wartości, Twoje relacje z ludźmi. Pomyśl, że w tym wszystkim chciałby być Jezus.

Ze szczególnym uwzględnieniem grzechów, trudności i problemów, z którymi kompletnie sobie nie radzisz. 

Ja nie wiem dlaczego sobie nie radzisz, ale czy kiedykolwiek zastanowiłeś/aś się jakie okoliczności im towarzyszą, jaki jest ich kontekst i czy powierzyłeś/aś to Jezusowi w Sakramencie Pokuty?

Nie pozwól, aby kiedykolwiek Twoja spowiedź stała się "austriackim gadaniem", które coraz mniej ma wspólnego z rzeczywistością, które koncentruje się wyłącznie na wyrywkowym, oględnym określeniu tego co się z Tobą dzieje. Pan w tym sakramencie przychodzi, by przeniknąć całe twoje życie, a nie tylko jego wycinek.

Pomódl się dzisiaj za wszystkich czytających ten wpis. Może ktoś spośród nas potrzebuje takiego nowego spojrzenia na swoje życie.

Prowadź mnie światło swą błogą opieką, Światło odwieczne! Noc ciemna, dom mój tak bardzo daleko, wiec Ty mnie prowadź. Nie proszę rajów odległych widoku, starczy promyczek dla jednego kroku, więc Ty mnie prowadź. Światło odwieczne. Amen.