Zuchwała (nie)wiara

Zaskakuje mnie jak często czytane są zaległe posty, niekiedy te zamieszczone na blogu już ponad dwa lata temu (kto by pomyślał, że tyle ten blog przetrwał).

Taka sytuacja wywołuje twórczy niepokój. Trzeba pisać. Tak myślę. Szkoda, że czas nie pozwala, i weny też nie raz brakuje.

Tym razem chciałbym kontynuować temat Grzechów przeciw Duchowi Świętemu. Zastrzegam, że nie będzie to wykład teologiczny, a bardziej refleksja wynikająca z praktyki spowiedniczej.

Grzeszyć zuchwale w nadziei Miłosierdzia Bożego.


Trochę przerażająco brzmią te słowa, w połączeniu z inną prawdą o grzechach przeciw Duchowi Świętemu, stanowiącą, iż grzechy takie nie mogą być odpuszczone.
Jeszcze bardziej przerażające może być to stwierdzenie, dla wszystkich, którzy uświadamiają sobie, że pewne grzechy popełniają wciąż na nowo, pomimo wielu nie raz przeżywanych spowiedzi. Dyskutowaliśmy już wiele razy na ten temat w tym blogu. (np. w kontekście sensowności częstej spowiedzi).

Spróbuję zatem zająć stanowisko wobec tego określenia.

Zastanówmy się najpierw nad określeniem "grzeszyć zuchwale".
Zdecydowanie chodzi o "grzechy" obiektywnie ciężkie, a więc takie, które popełniane są w rzeczy ważnej, całkiem świadomie i zupełnie dobrowolnie.
Wreszcie "zuchwale", a więc ostentacyjnie, bez skrępowania, prowokująco, uporczywie. Myślę, że te określenia są potrzebne, ponieważ w innym przypadku, bardziej skrupulatni mogliby każdy grzech nałogowy podpinać pod tę kategorię, a wtedy...
A). mamy prostą drogę do zaniedbania spowiedzi.
B). Skazujemy się na kolejny grzech przeciw Duchowi  Świętemu - zwątpienie i rozpacz w Łaskę Bożą.
C). Odkładanie pokuty
itd., itd.
Ważne zatem aby grzech był zuchwały musi być w pełni świadomy, dobrowolny, w rzeczy ważnej i popełniany bez cienia jakichkolwiek wątpliwości, z premedytacją.

Najgorsza jednak w takim grzechu jest owa "nadzieja Bożego Miłosierdzia".
Sama cnota nadziei jest jak najbardziej pożądana. Każde podejście do konfesjonału to przecież efekt działania w nas Boskiej cnoty Nadziei, która podpowiada, by ufać, że Bóg o nas nie zapomniał.
Ale nadzieja zuchwała, to otwarte sprzeniewierzenie się np. skuteczności Sakramentu Pokuty, jako środka który jest Bożym sposobem na odpuszczenie grzechów.

Grzeszący zuchwale w nadziei Bożego Miłosierdzia, będzie twierdził, że jemu Spowiedź nie jest potrzebna, bo on... np. wyznaje grzechy bezpośrednio Bogu i nie będzie korzystał z pośrednictwa jakiegoś tam klechy, który z resztą wcale lepszy nie jest.

Zastrzegam, opisane powyżej wyjaśnienia widzę łącznie. Bo jeżeli potraktujemy je osobno, łatwo możemy wmówić sobie, lub komuś, że oto zgrzeszył przeciw Duchowi Świętemu i nie ma już dla mnie/niego nadziei.

Powie ktoś "W takim razie nie ma się czego bać! Trudno popełnić grzech na prawdę świadomy, na prawdę dobrowolny i w rzeczy ważnej, w dodatku obnosić się z nim i za niego nie żałować"

Czy aby jest to prawda?
Chyba jednak lepiej chuchać na zimne, zanim stwardnieje serce.
Najprostszą drogą do zuchwałego odrzucenia Boga, jest zaniedbanie podstawowych praktyk wiary.
Działa to troszkę jak w relacjach z ludźmi. Do póki z kimś jesteśmy blisko, wiemy o nim sporo, nawet złych rzeczy to jednak jakoś nad sobą panujemy, (gdy kogoś kochamy to sprawa jest o wiele łatwiejsza), ale niech no tylko "tego kogoś" zabraknie w zasięgu wzroku. Do czego bylibyśmy zdolni. (a gdy kochamy, ile podejrzeń się pojawia...)
Gdy zatem jestem blisko Boga, potrafię pohamować swoją zuchwałość, ale niech no Go tylko na chwilę porzucę! Wtedy się dowie!

Wysławiajmy Pana, bo jest dobry.
A Jego Miłosierdzie trwa na wieki!