Gdy nie wiadomo o co chodzi.

Wczoraj popsuł mi się komputer. Jedyny, który jestem w stanie używać jako inteligentnej maszyny do pisania. Staruszek z niego, więc ma prawo pomyślałem, nieźle się przy tym irytując, bo wszystkie dane do dokumentów na nim wypełnianych padły wraz z "śmiercią" technologicznego kuriozum sprzed 10 lat. 

Ale dzisiaj, drążąc temat ewentualnej naprawy, zauważyłem, że z tyłu miga w nim się jakaś lampka. 

- "Acha, zasilanie jest..." - pomyślałem. Nastąpiły rutynowe czynności naprawcze, do jakich jest zdolny przeciętnie inteligentny mężczyzna, a więc: wyciąganie i wkładanie na powrót kabla zasilającego, wciskanie bez opamiętywania przycisku POWER, postukiwanie, potrząsanie, itp. Nie pomogło. 

- "Tylko ta lampka..." - I znów obudził się instynkt ratownika ludzkości...

- "Rozkręcam..." - Na szczęście po ostatnich porządkach bez problemu znalazłem pasujący śrubokręt. Zdjąłem obudowę i zaczął się klasyczny problem... "Co teraz?" Sam nie wiem skąd przyszło mi do głowy, by poruszyć wiatraczkiem, wcisnąć przycisk POWER, i... maszyna zadziałała!

Wybaczcie taki osobisty wtręt na początku, ale chciałem jakoś zacząć.

Zdaję sobie sprawę, że to kolejny początek na przestrzeni ostatnich lat, ale coraz więcej osób, które spotykam zachęca mnie, abym wrócił do pisania tego bloga.

Nie jest łatwo, bo już zapomniałem o czym były dotychczasowe wpisy i być może będę się powtarzał. Temat Spowiedzi nigdy nie przestał mnie fascynować, a teraz, blisko 10 lat odkąd po raz pierwszy usiadłem w konfesjonale, okazuje się jeszcze bardziej ważny i potrzebny.

Oprócz pozytywnych opinii i zachęt, jest jeszcze jeden motyw, by się zmusić, przełamać i znajdować czas na pisanie tutaj...

Rok duszpasterski poświęcony Sakramentowi Pokuty. Tak wiem, słyszeliście, że przecież mamy Rok Życia Konsekrowanego, Rok św. Teresy z Avila, Rok św. Filipa Neri, to prawda, tak jest, ale Kościół w Polsce obchodzi szczególny rok poświęcony spowiedzi, pod hasłem: "Błogosławieni Czystego Serca" i myślę, że jest to argument koronny, aby bloga o spowiedzi nie porzucać.

Po tym przydługawym wstępie wrócę do popsutego komputera.

Być może od jakiegoś czasu masz wrażenie, że coś w Twoim życiu nie działa, albo bardziej jeszcze, coś zgasło, wyłączyło się. Jedyne co dostrzegasz to jakieś resztki migocącej lampki. Próbujesz wciąż nowych sposobów naprawy sytuacji: rozrywki, zabawy, lodów czekoladowych i rzewnych romansideł, stukasz, pukasz, potrząsasz, a to coś w Tobie, co się wyłączyło nie chce zaskoczyć. Może nawet nie wiesz o co dokładnie chodzi, bo jakoś tak się zakręciłeś/aś w tym wszystkim, że siebie nie poznajesz.

Proszę Cię, spróbuj dziś pomyśleć o wejściu do środka. Bo może właśnie tam, w głębi Ciebie, potrzeba nowego poruszenia.

Nie bój się, że będzie bolało! Pan jest delikatny! Otwórz mu tylko serce i pozwól Cie poruszyć. Sam/Sama tego nie zrobisz, trzeba kogoś z zewnątrz, dlatego w Sakramencie Pokuty jest Ksiądz, żebyś się z sobą samym/samą nie musiał/a męczyć za długo.

Pozwól Jezusowi razem z Tobą szukać przyczyny wygaśnięcia, zniechęcenia, zmęczenia, braku energii, zobaczysz, jak wspaniale On potrafi w tym sakramencie poruszyć.

Amen.